NL          In Marianna Simnett's video Blue Moon zien we een lenige figuur wiens ledematen beginnen op te lossen op de melodieën van een spookachtige soundtrack van houtblazers. Haar lichaam lijkt zichzelf te verslinden, zich te consolideren tot een klomp vlees die monsterlijk wegzakt in de lichtgevende groenblauwe achtergrond van het beeld, alvorens weer tevoorschijn te komen als een soort nimf met een spichtige puntige kroon. Deze flikkerende, haperende vrouw is geïnspireerd op de Griekse godin Athena - de mythische schepper van de eerste fluit, die haar creatie aan haar medegoden aan hun bankettafel had gedemonstreerd om vervolgens wreed te worden bespot vanwege de vervormingen die haar gezicht tijdens het spelen maakte.

Blue Moon maakt deel uit van een recente reeks werken van Simnett die de fluit van Athena als uitgangspunt nemen voor een breder onderzoek naar relaties van macht, transformatie en bezit. Om het werk te creëren, genereerde de kunstenaar urenlang beeldmateriaal waarin zij fantastische interpretaties van Athena, de godin van de uitvinding, strategie, wijsheid en oorlog, ensceneert. Deze datasets werden vervolgens ingevoerd in een speciaal AI-model, dat Simnetts meerdere gedaanten van Athena opnieuw verbeeldde als een dynamische, veranderlijke figuur die voortdurend in beweging is.

Het buigzame, poreuze, altijd veranderlijke lichaam dat in Blue Moon wordt afgebeeld, wijst erop hoe de vrouwen in de mythologie "regelmatig hun vorm verliezen in monstruositeit". Toch geeft de hoofdpersoon van Blue Moon zich niet over aan monstruositeit, maar omarmt ze die. Metamorfoses worden gewild, niet geleden. Niet alleen de figuur zelf verandert, maar ook haar instrumenten. De fluit verandert in ledematen, wordt een tak, versmelt met haar lichaam, verandert in een wapen. Simnett, zelf fluitiste, onderzoekt op vloeiende wijze hoe instrumenten als de fluit - ondanks hun oude oorsprong - een vorm van technologie zijn, die door het gebruik ervan prothesen en verlengstukken van het lichaam worden. In Blue Moon hernemen Simnetts dramatisch uitgepuilde blauwe wangen en smeltende vorm Athena's afschuw over haar getransfigureerde gezicht, waarbij ze de wederzijdse transformatie die plaatsvindt door onze psychologisch geladen gehechtheid aan de objecten die we bezitten - en die op hun beurt ons bezitten - eerder op prijs stelt dan verwerpt.

Marianna Simnett (UK, 1986) woont en werkt in Berlijn. Haar werk is internationaal tentoongesteld in solotentoonstellingen op locaties als City Gallery Wellington, Wellington (2020); IMA, Institute of Modern Art, Brisbane (2019); Frans Hals Museum, Haarlem (2019); Kunsthalle Zürich, Zürich (2019); MMK, Museum für Moderne Kunst, Frankfurt (2018); The New Museum, New York (2018) en Zabludowicz Collection, Londen (2018). Enkele recente groepstentoonstellingen zijn de 59e Biënnale van Venetië: The Milk of Dreams (2022); Espressioni: The Epilogue, Castello di Rivoli, Turijn (2022); Prijs van de Böttcherstraße, Kunsthalle Bremen, Bremen (2022); British Art Show 9, diverse steden (2021); A Fire in my Belly, Julia Stoschek Collection, Berlijn (2021); Unprecedented Times, Kunsthaus Bregenz (2020); en The Body Electric, Walker Art Center, Minneapolis (2019). Haar werk The Severed Tail was onlangs ook te zien op The 66th BFI London Film Festival, British Film Institute, Londen (2022).


EN         In Marianna Simnett’s video Blue Moon, we see a lithe figure whose limbs begin to dissolve to the melodies of a haunting woodwind soundtrack. Her body seems to devour itself, consolidating into a lump of flesh that recedes monstrously into the image’s luminous teal background before reemerging as a kind of nymph wearing a spindly pointed crown. This flickering, glitching woman is inspired by the Greek goddess Athena—the mythic crafter of the first flute who had demonstrated her creation for her fellow gods at their banquet table only to be brutally mocked for the contortions her face made while playing. Legend goes that after seeing her blue distorted face with her own eyes, Athena discarded the instrument in horror and cursed anyone who would dare to touch it.

Blue Moon is part of a recent series of Simnett’s works that use the myth Athena’s flute as a point of departure for a broader examination of relationships of power, transformation, and possession. To create the work, the artist generated hours of footage in which she stages fantastical interpretations of Athena, the goddess of invention, strategy, wisdom and war. These data sets were then fed into a custom AI model, which reimagined Simnett’s multiple guises of Athena as a dynamic, mercurial figure in constant motion. Simnett’s shifting array of costuming and props deliberately confused the AI model, tricking it into not being able to construct a solid image.

The pliant, porous, ever mutable body depicted in Blue Moon points towards how the women of mythology “regularly lose their form in monstrosity.” Yet the protagonist of Blue Moon doesn’t succumb to monstrosity but embraces it. Metamorphoses are willed, not suffered. Not only does the figure herself change, but also her instruments. The flute mutates into limbs, becomes a branch, melds with her body, metamorphosizes into a weapon. Simnett, herself a flautist, fluidly examines how tools like the flute—despite their ancient origins—are a form of technology, which become prostheses and extensions of the body through their use. In Blue Moon, Simnett’s dramatically puffed out blue cheeks and melting form reclaim Athena’s horror at her transfigured face, reveling in rather than rejecting the mutual transformation that occurs through our psychologically charged attachment to the objects we possess—which in turn possess us.

Marianna Simnett (b. 1986, UK) lives and works in Berlin. Her work has been exhibited internationally in solo exhibitions at venues including City Gallery Wellington, Wellington (2020); IMA, Institute of Modern Art, Brisbane (2019); Frans Hals Museum, Haarlem (2019); Kunsthalle Zürich, Zürich (2019); MMK, Museum für Moderne Kunst, Frankfurt (2018); The New Museum, New York (2018) and Zabludowicz Collection, London (2018). Selected recent group exhibitions include the 59th Venice Biennale: The Milk of Dreams (2022); Espressioni: The Epilogue, Castello di Rivoli, Turin (2022); Prize of the Böttcherstraße, Kunsthalle Bremen, Bremen (2022); British Art Show 9, various cities (2021); A Fire in my Belly, Julia Stoschek Collection, Berlin (2021); Unprecedented Times, Kunsthaus Bregenz (2020); and The Body Electric, Walker Art Center, Minneapolis (2019). Her work The Severed Tail was also recently shown at The 66th BFI London Film Festival, British Film Institute, London (2022).