NL         Andriessen neemt de kijker met haar langzaam uitkristalliserende sculpturen mee naar een science-fiction wereld die wordt beheerst door materialen en entiteiten die in eerste aanblik passief of slapend lijken, maar naderhand hun grimmige onheilspellende kant tonen. Entiteiten die zich tonen als de macabere overblijfselen van massaproductie of ruïnes; toekomstige fossielen met hun eigen gedrag en strategie om te overleven. Door scheikundige en natuurkundige principes toe te passen in haar werk verstoort Andriessen het onderscheid tussen levende en levenloze synthetische materialen - ze dwingt keramiek, staal, was, siliconen en kunststoffen te reageren op warmte, kou, vocht of chemicaliën. Als gevolg daarvan veranderen haar werken voortdurend; ze sijpelen, kruipen, groeien, zweten en bewegen. Ze worden persistent en besmettelijk; ze transformeren en breiden zich uit. De afzonderlijke sculpturale elementen voeden zich met elkaar en met hun omringende atmosfeer en architectuur. Ze worden performers, samengesteld uit materialen die handelen en evolueren, ogenschijnlijk ongecontroleerd en vaak onomkeerbaar. Deze trage performances belichamen verlies, rouw en angst. De kunstenaar benadert duisternis niet noodzakelijkerwijs (of alleen) als een ruimte voor vernietiging, maar eerder een continuümstaat waarin er apocalyps na apocalyps is, of catastrofe na catastrofe – een onherbergzame duisternis die ook een vruchtbare voedingsbodem is.


EN         Isabelle Andriessen’s slowly disintegrating sculptures offer a window into science-fictional other worlds governed by material entities that appear to be passive or dormant, yet their output reveals a darker agenda. She envisions ghosted leftovers of mass production, future fossils or entities with their own behaviour and strategy to survive and thrive. By applying principles from chemistry and physics to her sculptures, Andriessen disrupts the distinction between living and inanimate synthetic materials - she forces ceramics, steel, waxes, silicones and plastics to react to heat, cold, moisture or chemicals. As a result, her works constantly change; they seep, crawl, grow, sweat and move. They become persistent and infectious; they transform and expand, feeding on each other and on their surrounding atmosphere and architecture. They change into performers, composed of materials that act and evolve, seemingly uncontrolled and often irreversible. These almost imperceptible performances instil loss, grief and horror. The artist aims to redefine what an apocalypse can be, understanding it as not necessarily (or only) a space for destruction but rather a continuum state in which there is apocalypse upon apocalypse, or catastrophe upon catastrophe—an inhospitable darkness that is
also a fertile source.