NL         Het idee voor dit werk gaat terug tot 1996, toen ik geïnteresseerd raakte in relaxatiemuziek, vooral muziek die voor medische doeleinden wordt gebruikt. De bron voor Travel was een werk getiteld "Relaxation profonde" gecomponeerd in het midden van de jaren tachtig door Eric Breton, wiens therapeutische muziek stress vermindert door het ritme geleidelijk te vertragen en uiteindelijk slaapmonofonie (dreunend geluid) opwekt, waaruit de patiënt wordt gewekt met een lichter geluid en de staat van ontspanning verlaat vergezeld van zoiets als een oplopende finale. Men zou kunnen verwachten dat de beelden die deze muziek voortbrengt zeer voorspelbaar zijn. Immers, als slaap het doel van de muziek is, zouden verrassingen contraproductief zijn. En toch, terwijl het visuele deel van de film als een dienaar het audiogedeelte volgt, is er iets aan het einde van de film dat discreet de oplopende finale in de muziek negeert. Het is alsof een verheffende en een deprimerende finale naast elkaar bestaan, zonder het minste conflict in zicht, en toch een afsluiting van de film verhinderen.

Het onpartijdige maar filmische karakter van de synthesizer, dat doet denken aan "generieke" beelden die iedereen zich kan voorstellen, aan plaatsen in een donker en rustig bos, heeft ertoe geleid dat er niet is gekozen voor film, maar voor geavanceerde computergegenereerde beelden. Deze keuze weerspiegelt de zoektocht naar een ruimte die het specifieke overstijgt, die net als de muziek generiek wil zijn: het zouden vele plaatsen kunnen zijn, maar geen enkele in het bijzonder. Na een productieperiode van drie jaar maakt een continue camerabeweging een reis die begint in een park, een donker Europees bos binnengaat, vervolgens een Amazonewoud binnengaat, en uiteindelijk het bos verlaat en een onopvallend boerenland onthult. Travel is een poging om mezelf te bewijzen dat ik in staat ben te werken met iets dat tegelijkertijd intelligent en banaal is, en zonder ironie.

David Claerbout werd geboren in 1969 in Kortrijk, België. Hij studeerde aan de Nationale Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en aan de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. Hij woont en werkt in Antwerpen en Berlijn. In 2007 ontving David Claerbout de Will-Grohmann-Preis van de Berlijnse Akademie der Künste en in 2010 de Peill-Preis van de Günther-Peill-Stiftung. Van 2002 tot 2003 nam hij deel aan het DAAD Artists-in-Berlin Program.

Oorspronkelijk opgeleid in schilderen en tekenen, staat David Claerbout bekend om zijn werken waarbij hij gebruik maakt van fotografie, video, digitale technologie en geluid. Zijn praktijk draait om de begrippen tijd en duur, beelden die hangen in een spanning tussen stilte en beweging, en de ervaring van tijddilatatie en herinnering. David Claerbout zegt dat hij "beeldhouwt in duur. De definitie van duur is anders dan die van tijd: duur is geen onafhankelijke toestand zoals tijd, maar een toestand tussenin." Met zijn grootschalige video-installaties maakt de kunstenaar de toeschouwer deel van het werk: hetzij door een verbinding tot stand te brengen tussen de geprojecteerde beelden op het scherm en het publiek, hetzij door een ruimtelijke relatie te creëren tussen het scherm zelf en de tentoonstellingsruimte, hetzij eenvoudigweg door een proces mogelijk te maken waarbij "een enkele scène zich kan ontwikkelen tot een andere door de aanwezigheid van de toeschouwer en een beetje tijd."

De kunstenaar heeft uitgebreid geëxposeerd. Enkele solotentoonstellingen zijn: Taipei Fine Arts Museum (2023), Milwaukee Art Museum (2022), David Claerbout, Museum De Pont, Tilburg (2021); David Claerbout: Unseen Sound, Garage Museum of Contemporary Art, Moskou (2021); David Claerbout, Olympia, Samstag Museum of Art, Adelaide (2020) en Galerie Rudolfinum, Praag (2020); David Claerbout: Laziness of Action, Kunst Museum Winterthur, Winterthur (2020); David Claerbout: The Pure Necessity, Parasol unit foundation for contemporary art, Zuoz (2019-20); David Claerbout, Les Abattoirs, Toulouse (2018-19); David Claerbout, Kunsthaus Bregenz, Bregenz (2018); David Claerbout, Talbot Rice Gallery, University of Edinburgh, Edinburgh (2018); David Claerbout: KING and The Pure Necessity, Pinacoteca de São Paulo, Sao Paulo (2017); Olympia, KINDL - Centre for Contemporary Art, Berlijn (2016); Future, De Pont Museum, Tilburg (2016); Die reine Notwendigkeit, Städel Museum, Frankfurt (2016); David Claerbout, Marabouparken Konsthall, Sundbyberg (2015); Projects Art Centre, Dublin (2015); Performed Pictures, MAMCO, Genève (2015); David Claerbout, FRAC Auvergne, Clermont-Ferrand (2015); GRIJS / GREY, Nederlands Fotomuseum, Rotterdam (2014); David Claerbout, Kunsthalle Mainz (2013); Diese Sonne strahlt immer, Secession, Wenen (2012); David Claerbout: The Time that Remains, Tel Aviv Museum of Art, Helena Rubinstein Pavilion, Tel Aviv (2012), Parasol Unit, Londen (2012), en WIELS, Brussel (2011); David Claerbout: Architecture of Narrative, SFMOMA, San Francisco (2011); David Claerbout: Uncertain Eye, Pinakothek der Moderne, München (2010); The Shape of Time, De Pont Museum, Tilburg (2009); David Claerbout, Espace 315, Centre Pompidou, Parijs (2007).


EN          The idea for this work dates back to 1996, when I became interested in relaxation music, especially music used for medical purposes. The source for Travel was a work titled “Relaxation profonde” composed in the mid-1980s by Eric Breton, whose therapeutic music reduces stress by gradually slowing down the rhythm, ultimately inducing sleep monophony (droning sound), from which the patient is woken up with a lighter sound and exits the state of relaxation accompanied by something like an ascending finale. One might expect the images that this music produces to be hightly predictable. After all, if sleep is the purpose of the music, suprises would be counterproductive. And yet, while the visual part of the film follows the audio part like a servant, there is something about the end of the film that discretely disobeys the ascending finale in the music. It is as if an uplifting and a depressing finale co-exist, with not the slightest conflict in sight, nevertheless preventing a conclusion of the film.

The dispassionate yet cinematic character of the synthesizer, suggestive of “generic” images that anyone could imagine, of places in a dark and tranquil forest, prompted the decision not to film, but to use advanced computer-generated images. This choice reflects the search for a space that is beyond the specific, that wants to be generic like the music: it could be many places, but none in particular. After a three-year production period, a continuous camera movement makes a journey starting in a park, entering into a dark European forest, then into an Amazonian jungle, and finally exiting the forest, revealing a nondescript farmland. Travel is an attempt to prove to myself that I am capable of working with something that is simultaneously intelligent and banal in equal measure, and with no irony.

David Claerbout was born in 1969 in Kortrijk, Belgium. He studied at the National Academy of Fine Arts in Antwerp and at the Rijksakademie of Visual Arts in Amsterdam. He lives and works in Antwerp and Berlin. In 2007, David Claerbout was awarded the Will-Grohmann-Preis of the Berlin Akademie der Künste, and in 2010, he received the Peill-Preis of the Günther-Peill-Stiftung. He participated in the DAAD Artists-in-Berlin Program from 2002 to 2003. The artist has exhibited extensively.

Originally trained in painting and drawing, David Claerbout is known for his works using photography, video, digital technology and sound. His practice revolves around the concepts of temporality and duration, images suspended in a tension between stillness and movement, as well as the experience of dilated time and memory. David Claerbout says that he “sculpts in duration. The definition of duration is different from that of time: duration is not an independent state-like time, but an in-between state.” With his large-scale video-based installations, the artist makes the viewer a part of the work: whether by establishing a connection between the projected images on the screen and the audience, or by creating a spatial relationship between the screen itself and the exhibition space, or simply, by allowing a process by which “a single scene can develop into another by the presence of the spectator and a bit of time.”

The artist has exhibited extensively. Selected solo exhibitions include: Taipei Fine Arts Museum (2023), Milwaukee Art Museum (2022), David Claerbout, De Pont Museum, Tilburg (2021); David Claerbout: Unseen Sound, Garage Museum of Contemporary Art, Moscow (2021); David Claerbout, Olympia, Samstag Museum of Art, Adelaide (2020) and Galerie Rudolfinum, Prague (2020); David Claerbout: Laziness of Action, Kunst Museum Winterthur, Winterthur (2020); David Claerbout: The Pure Necessity, Parasol unit foundation for contemporary art, Zuoz (2019–20); David Claerbout, Les Abattoirs, Toulouse (2018–19); David Claerbout, Kunsthaus Bregenz, Bregenz (2018); David Claerbout, Talbot Rice Gallery, University of Edinburgh, Edinburgh (2018); David Claerbout: KING and The Pure Necessity, Pinacoteca de São Paulo, Sao Paulo (2017); Olympia, KINDL – Centre for Contemporary Art, Berlin (2016); Future, De Pont Museum, Tilburg (2016); Die reine Notwendigkeit, Städel Museum, Frankfurt (2016); David Claerbout, Marabouparken Konsthall, Sundbyberg (2015); Projects Art Centre, Dublin (2015); Performed Pictures, MAMCO, Geneva (2015); David Claerbout, FRAC Auvergne, Clermont-Ferrand (2015); GRIJS / GREY, Nederlands Fotomuseum, Rotterdam (2014); David Claerbout, Kunsthalle Mainz (2013); Diese Sonne strahlt immer, Secession, Vienna (2012); David Claerbout: The Time that Remains, Tel Aviv Museum of Art, Helena Rubinstein Pavilion, Tel Aviv (2012), Parasol Unit, London (2012), and WIELS, Brussels (2011); David Claerbout: Architecture of Narrative, SFMOMA, San Francisco (2011); David Claerbout: Uncertain Eye, Pinakothek der Moderne, Munich (2010); The Shape of Time, De Pont Museum, Tilburg (2009); David Claerbout, Espace 315, Centre Pompidou, Paris (2007).